Marcin Borkowski
O pewnych miarach opłacalności przedsięwzięć finansowych
Klasyczną i najlepiej znaną miarą opłacalności przedsięwzięć jest
wartość obecna netto (NPV). Znane są jednocześnie problemy z jej
stosowaniem związane z wyborem stopy dyskonta. W pracy Teichroewa
i in. z 1965 roku pokazano, jak wyznaczyć wartość przyszłą netto przy
użyciu dwóch stóp procentowych: jednej dla finansowania (tj. pożyczania
środków) i innej dla ich reinwestowania. Autorzy wzmiankują, jak można
zastosować ich metodę do wyznaczenia analogonu wartości obecnej netto.
Niestety, ich metoda wydaje się błędna. W referacie pokażemy na
przykładzie, na czym polegają problemy z nią związane, zaprezentujemy
poprawną metodę pochodzącą od A. Kułakowej (2010) oraz wykażemy szereg
własności uogólnionej wartości obecnej netto zdefiniowanej w jej pracy.